Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

Οι αγώνες στη γειτονιά μου.



  
   Το ότι θα προέκυπταν 7 αγώνες φύσης και βουνού στην περιοχή μου, είναι μια εξέλιξη αδιανόητη λίγα χρόνια πριν. Οι μικροί Winterun Palia Kavala - Kavala trail run - Wood Water Wild, είναι οι πιο αγαπημένοι μου από αυτούς. Αγώνες δεκατριών έως 20 χιλιομέτρων. Aγώνες εισαγωγικοί, γιορτές συμμετοχής, αφορμές πολυχρωμίας και ρυθμικής μουσικής γρήγορων βηματισμών. Αγώνες μαζικότητας και δημοκρατικής άνεσης, αφού τα χρονικά τους περιθώρια είναι αρκούντως ευρύχωρα. Οι πολυπληθείς τους συμμετοχές δημιουργούν μια τεράστια ουρά, μια υπερμήκη κάμπια που φιδοστρίβει, ανεβαίνει, ελίσσεται, μέχρι σταδιακά να χάσει τη συνοχή της και να συνεχίσει σε ακανόνιστη σειρά. Δίνουν την ευκαιρία να εισαχθείς στο νέο σου κόσμο, να εισάγεις τους φίλους σου, να τους προτείνεις στον επίδοξο δρομέα. Μπορείς και να τους εντάξεις ως μέρος της προπόνησής σου για κάτι μεγαλύτερο.
Κι αυτό υπάρχει κοντά μου. Πρόκειται για τρεις αγώνες όμορφους και συναρπαστικούς. Δύσκολους, αλλά όχι ακατόρθωτους. Που κάνουν τις Κυριακές στο ημερολόγιό μου ν' αναβοσβήνουν στο χαρτί. Πέφτουν κοντά, στριμώχνονταν όλοι τους σ' ένα μήνα, αλλά κανέναν τους δεν γίνεται να χάσω.


1. Paggaio Trail Run 27χλμ+1700
Ο αγώνας ακολουθεί το παλιό μονοπάτι της Αυλής, που εδώ και δεκαετίες ανεβάζει τους ανθρώπους στο ιερό βουνό, ναι, τέτοιο είναι το Παγγαίο, αφού η μυθολογία και η ιστορία του είναι ανάλογης σπουδαιότητας με την ομορφιά του. Μονοπάτι που με πρωτογνώρισε με το βουνό και που ξεχάστηκε αργότερα. Το έφραξε η ικανότητα της φύσης να επανακτά το χώρο της μόλις ο άνθρωπος γυρίσει την πλάτη του. Αντικαταστάθηκε από άλλα μονοπάτια για τις αναβάσεις μου, μονοπάτια που μου έδειξαν διαφορετικές πλευρές της προσωπικότητας αυτού του βουνού. Η Αυλή έμεινε έρημη, ξεχάστηκε. Κάποια φορά που θελήσαμε να την ξαναδοκιμάσουμε ανοίγαμε δρόμο σε μια πράσινη ζούγκλα, παιδευτήκαμε να βγούμε στα ψηλά.
Τώρα είναι ανοιχτή για τον καθένα, ξανά. Τα σημάδια του αγώνα έχουν γίνει σημάδια του μονοπατιού. Η μεγαλύτερη προσφορά των ορεινών αγώνων, από Όλυμπο μέχρι Ροδόπη, από Οίτη μέχρι Πίνδο, παραμένει αυτή.
Ο αγώνας δεν περνάει από τις ψηλότερες κορυφές του Παγγαίου. Το Paggaio Trail Run θα μπορούσε να είναι ένας ούλτρα, ένας αγώνας σημείου σημείου, ένας 50άρης, ένας 50 μιλίων. Το βουνό έχει χώρο κι αντοχές, αλλά οι ανθρώπινες έχουν όρια και συνήθως οι διοργανωτές τα φτάνουν και τα ξεπερνούν. Όσοι παραπονιέστε για το χρώμα της μπλούζας, τη θερμοκρασία της πορτοκαλάδας, τη γεύση του τζελ ή το κόστος της συμμετοχής, πιάστε μια τσάπα και συνοδέψτε τους διοργανωτές των ορεινών αγώνων κάποια απογεύματα της εργασίας τους. Έτσι θα μάθετε πρώτα το κόστος της προσφοράς σε άλλους. Μόνο όποιος προσφέρει μπορεί να διεκδικεί.
Ο αγώνας περνά ποτάμια και ρυάκια, μονοπάτια ανοιγμένα διάπλατα με κόπο πολύ, καταφύγια, δάση και πέτρινα τοπία. Το πρώτο μισό του ανεβαίνει, ανεβαίνει, ανεβαίνει διαρκώς. Στο δεύτερο μισό ταλαντεύεται λίγο και μετά κατεβαίνει, κατεβαίνει, κατεβαίνει, διαρκώς. Τερματίζεις κάπου κοντά από εκεί όπου ξεκίνησες. Βλέπεις πρώτα τα κεραμίδια των χωριών και ξέρεις πως πλησιάζεις, ακούς μικροφωνικά τους τερματισμούς των συναθλητών σου και ξέρεις πως φτάνεις. Δροσιά τρεχούμενων νερών ξεπλένει τα καυτά σου μέλη. Και, το κυριότερο για μένα, διαδραματίζεται σε μέρη γνώριμα, σε γωνιές χιλιοπερπατημένες, σ' ανηφόρες που πολλές φορές άφησα τον ιδρώτα μου. Τόσο που έχω την ψευδαίσθηση πως με γνωρίζουν και μου χαμογελούν κάθε που με βλέπουν να περνώ πάλι από μπροστά τους. 
 
2. Ypsarion Trail Marathon 44χλμ +2000
Θέλεις θάλασσα Καραιβικής, την έχεις. Θέλεις αλπικό τοπίο, το έχεις. Δεν χρειάζεσαι ώρες πτήσεις για να βρεθείς από το ένα στο άλλο. Συνυπάρχουν σ' ένα νησί με διάμετρο 100 περίπου χιλιομέτρων.

Ο μικρός αγώνας της Θάσου δεν έγινε πέρσι ελλείψει συμμετοχών. Ο μεγάλος είχε κάτι παραπάνω από 50 άτομα. Λίγα για την ποιότητα και τον κόπο των εμπνευστών του. Κρίμα. Χάσανε όσοι δεν ήρθαν. Η δυσκολία του να τρέχεις σε προιστορικές πλάκες, το κακοτράχαλο του εδάφους, η τάση των αθλητών ν' αποφεύγουν ανώμαλα εδάφη τους αποτρέπει. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν αθλητής περιωπής, αν εκτιμούσα πως το έδαφος δεν επιτρέπει την πλήρη ανάπτυξη των ικανοτήτων και των δυνάμεών μου. Νομίζω, όμως, πως πάλι θα πήγαινα. Θα πήγαινα για να δω την τεκτονική γλυπτική του προαιώνιου χρόνου. Θα πήγαινα για να δω ένα νησί να ξεδιπλώνει μια μια τις πλευρές του. Θα πήγαινα για να γυρίσω το βλέμμα μου πίσω και να πω στον εαυτό μου πως έρχομαι από εκεί όπου βλέπει το μάτι. Θα πήγαινα για να δω τη θάλασσα στο βάθος να περιμένει σαν ανταμοιβή. Θα πήγαινα ακόμα για να βουτήξω στα νερά του ποταμού, στα τελευταία 10 χιλιόμετρα του αγώνα, του ποταμού που την πρώτη φορά, εις μάτην, προσπαθούσα να διαβώ στεγνός. Θα πήγαινα πάλι για να νιώσω όχι από ανάγκη, αλλά από επιλογή, το σβήσιμο των καμμένων ποδιών στη δροσιά των ορμητικών νερών του, να ξεπλύνω τον ιδρώτα του προσώπου με το πιο ιαματικό νερό της φύσης, ν' αλλάξω το νερό του παγουριού με το δικό του.
Ο αγώνας ξεκινά στο βουνό και τελειώνει στη θάλασσα. Ξεκινά στις Άλπεις και τελειώνει στην Καραιβική. Το ξέρω πως πρόκειται για φαντασία, αλλά αν νομίζετε πως είναι ανυπόστατη ζητείστε μου να σας βάλω δίπλα δίπλα φωτογραφίες των βράχων και των νερών τους για να μου βρείτε τις διαφορές.


3. "Αvgo vertical challenge" 26km+2000
Τυχεροί οι κάτοικοι της Ξάνθης, σκέφτομαι, καθώς ο αγώνας τελειώνει. Δεν χρειάζονται καν αυτοκίνητο για να βρεθούν κοντά στο βουνό. Μια, δυο στροφές, μετά τα τελευταία σπίτια, να το. Κι αντιστρόφως. Τη μια είσαι στο δάσος, την άλλη στο κέντρο της πόλης. Ο αγώνας έχει το όνομα του Αυγού, εξ αιτίας της κοντινής κορυφής και ενός μικρότερου αγώνα που γίνεται την ίδια ώρα και περνά από εκεί. Για τον μεγάλο αγώνα όμως το Τσάλ, Αχλαδοβούνι κοινώς, - τι γαλήνιο όνομα για ένα τέτοιο πέτρινο κορμί - είναι ο πρωταγωνιστής κι ο γολγοθάς. Στέκεται πέρα από το Αυγό, απόμακρο, κι απλώνει σε μια βραχώδη συνέχεια μέχρι την όχθη της Ξάνθης, σχεδόν έτοιμη να σκάσει σαν κύμα πάνω της. Τα σπίτια της πόλης εκτείνονται μέχρι τους πρόποδες, ως το σημείο που τα δομικά υλικά τους δυσκολεύονται πια να σκαρφαλώσουν παραπάνω.
Πρόκληση και απορία όταν το συναντάς κάπου μετά τα 10 πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα. Πως γίνεται να μην τελειώνει ποτέ αυτή η ανηφόρα; Στο Τσάλ δεν γίνεται να πας απροετοίμαστος, ούτε σωματικά, ούτε ψυχολογικά. Το γνώριζα από πριν και το περιέγραψα ενδελεχώς σε όσους μπόρεσα. Κάποιοι δεν το ρίσκαραν να έρθουν, μια μόλις εβδομάδα μετά τη Θάσο, μάλιστα. Ήρθαν όμως άλλοι και με συνόδευσαν συγκροτώντας μια απρόσμενα ευχάριστη παρέα. Συννεφιά κι αέρας, ισχυρότατος στην κορυφή, αλλά μας γλιτώνει από έναν ήλιο που θα μας τυραννούσε καλοκαιριάτικα. Απολαμβάνουμε την τύχη μας. Η πιο δύσκολη ανηφόρα αγώνα γίνεται το δικό μας λουνα παρκ. Ακόμα το θυμάμαι και γελώ.
Μακάρι να είχαμε το κουμπί και να διαλέγουμε εμείς τις μέρες που αισθανόμαστε δυνατοί και κεφάτοι. Το χρειάζομαι ιδιαίτερα τελευταία, τώρα που οι αγωνιστικές μέρες που δυσκολεύομαι πληθαίνουν, ενώ αυτές που νιώθω όπως παλιά λιγοστεύουν. Στο Τσαλ παίρνω το αίμα μου πίσω για τις σκοτεινές μέρες που με περικύκλωσαν, αντανακλώ την χαρά που την ήθελα καθημερινή και την εκτιμώ περισσότερο όσο περισσότερο σπανίζει. Ανεκτίμητη αξία να περνάς τον τερματισμό γελώντας και βγάζοντας τη γλώσσα σου στην πρόκληση.
Δεν ξέρω πόσοι από τους αθλητές που ήρθαν φέτος θα επανέλθουν, ούτε πόσοι καινούργιοι θα το δοκιμάσουν του χρόνου. Καθώς είναι ο μόνος με σκληρότερο τερέν μετά τη Θάσο, απ' όσο ξέρω τουλάχιστον, πιθανολογώ πως πολλούς θ' αποθαρρύνει. Αυτοί θα χάσουν, όπως χάνουν όσοι δεν έρχονται στον αγώνα της Θάσου. Εγώ, όσο μπορώ τουλάχιστον, ένα παρόν θα προσπαθώ να δώσω σ' αυτούς τους αγώνες, ακόμα κι ως εκτίμηση για την προσπάθεια των εμπνευστών και των διοργανωτών τους. Και στους μικρούς που προανέφερα. Παπούτσια από τον τόπο μου, παπούτσια κοντά στον τόπο μου, αφόρετα δεν θα μείνουν.
---------
Κι αφού αποστάσεις μακρινές με κούρασαν και με ξόδεψαν, το Παγγαίο, το Υψάριο, το Τσάλ, διαμάντια μαζεμένα σ' ένα μήνα, ήταν το φετινό μου αξεδιάλυτο απόκτημα. Ήταν η ευκαιρία να συνειδητοποιήσω πόσο μου έλειψαν πρόσωπα και καταστάσεις που μέχρι πρόσφατα σύχναζαν στη συμμετοχική μου φρενίτιδα. Πόσο σκόνη απουσίας έπρεπε να τινάξω από πάνω μου, για να είναι πάλι όλα σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Και τώρα που τέλειωσαν, τώρα που τα γεγονότα μετατρέπονται ολοένα σε κάτι που κάποτε συνέβη, νιώθω ξανά πως τα βουνά αυτά που διάβηκα έχουν αλλάξει, αφού έχουν κρατήσει στις πλαγιές τους κάποιο κομμάτι του εαυτού μου. Διεκδίκησαν, για λίγες ώρες, κι ας μου φάνηκαν τότε ατέλειωτες, ένα μικρό τμήμα της ζωής μου, για να μου το επιστρέψουν φορτωμένο μαλάματα. Έτσι, όταν τα ξαναδιαβαίνω, έχω ένα μαγικό ραβδί στο χέρι, που ζωντανεύει σκηνές μιας ζωής που έζησα, κάθε που κάπου το ακουμπώ. Ζωντανεύουν τον εαυτό μου όπως ήταν όταν πέρασε από δω. Ζωντανεύουν όλα τα αγαπημένα πρόσωπα που με συνόδευσαν σ' αυτό το ατέλειωτο ταξίδι, σ' αυτήν την ατέλειωτη διαδρομή.
Και, πολλές φορές έκτοτε, πιάνω τον εαυτό μου να γλιστρά το βλέμμα πάνω στο σχήμα αυτών των βουνών. Και τότε με βλέπω σαν μια μικροσκοπική κουκίδα που διαλύεται στον ορίζοντα. Βλέπω το Παγγαίο, κάθε που ξυπνώ, λάμπει τα ηλιόλουστα πρωινά απέναντι από το μπαλκόνι μου και η σκέψη μου ζωντανεύει. Περνάω τα χωριά, δροσίζομαι στα ρυάκια, στρίβω ανάμεσα στα δέντρα του.
Λίγα ναυτικά μίλια πέρα, διαγράφονται οι κορυφές της Θάσου, τις βλέπω κάθε που κολυμπώ στη θάλασσα της γειτονιάς μου. Ισορροπώ στις προαιώνιες πλάκες του βουνού, θαμπώνομαι στο βόρειο πέλαγο που αντανακλά τον ήλιο, περνώ ξανά και ξανά τον ορμητικό ποταμό που μ' ακολουθεί μέχρι το τέρμα, εκεί που μια άλλη θάλασσα περιμένει γαλήνια.
Και στρέφω πάντα το βλέμμα μου προς τα βουνά που υψώνονται σαν πέτρινα πουλιά πάνω από την Ξάνθη, κάθε που ο δρόμος μου περνά από κει. Με βλέπω να περνώ από το έρημο, γκρεμισμένο κοιμητήριο του μονοπατιού και να φιλοσοφώ φευγαλέα για το νόημα μιας μικρής ζωής, να μπαίνω στο απρόσμενα προστατευτικό μονοπάτι που σ' απομονώνει από κάθε στεναχώρια, να ανεβαίνω τον πιο κουραστικό ανήφορο και να τον ξορκίζω σκορπώντας το γέλιο σαν σπόρους σε χωράφι που περιμένεις να καρπίσει.
Κι όταν η περιδιάβαση τελειώνει έχω την αίσθηση πως παραμένω εκεί, παρέα με τους φίλους μου, που μαζί τους χάραξα και συνεχίζω να χαράζω τα μονοπάτια μιας διαφορετικής ζωής. Κι είμαι σίγουρος πως, όπου κι αν βρίσκομαι, κάτι από μένα συνεχίζει να τριγυρνά και να ψάχνει τα σημάδια, σαν πρωταγωνιστής σε μια κινηματογραφική ταινία, που στο τέλος της πιάνει πάλι να παίζει από την αρχή.

http://sxokavalas.gr/index.php/paggaio-trail-run

http://www.mtb-thassos.com/el/mtb-thassos/ytrm

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Το κάτι που μένει. 2014.



Ακόμα και θετικοί οι απολογισμοί έχουν ένα χρώμα μελαγχολίας. Οι Κυριακές των αγώνων, όχι λίγες και φέτος, απομακρύνονται όπως οι γαλαξίες προς τα άκρα του χρόνου, συνεχίζοντας να εκπέμπουν ένα σήμα που διαρκώς εξασθενεί. Δεν μ' αρέσουν οι αδικίες, όλες μας οι αναμνήσεις μας διαμορφώνουν συνολικά, αλλά βρίσκω ενδιαφέρον να ξεχωρίσω αυτές που άφησαν εντονότερο το αποτύπωμά τους. Καταλήγω σε τέσσερις αγώνες που φέρουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι διαφορετικοί από τους συνηθισμένους. Οι πορείες τους εξελίχθηκαν στην άλλη όχθη του κανονικού. Στον πρώτο αγώνα κόπηκα. Στον δεύτερο έχασα την εκκίνηση. Ο τρίτος ήταν ένας αγώνας που έκαναν κάποιοι άλλοι, όχι εγώ. Ο τέταρτος δεν ήταν αγώνας, ήταν η γιορτή μας.
Μέρες γιορτών και τώρα, κατάλληλες για κόκκινη κλωστή δεμένη, και...



1. Corfu Mountain Trαil 37 K - 2 Φεβρουαρίου: Αν και το βραβείο του 2014 για την πιο λασπωμένη διοργάνωση το παίρνει ο Χορτιάτης, η Κέρκυρα κερδίζει το δεύτερο. Πολύ ωραία η διαδρομή, και μάλλον του χεριού μας είναι, υποθέτουμε. Αμ δε! Όμορφο το τοπίο κάπου στο 21 χιλιόμετρο, προτρέπω την Άννα να το περιεργαστεί, δεν θα μας ξαναδοθεί η ευκαιρία, νομίζω. Θα μας ξαναδοθεί όμως, σύντομα κι όλας. Αντί για δεξιά, όπως υποδεικνύει η πεσμένη από τον αέρα ταμπελίτσα που δεν βλέπω, ακολουθώ το μονοπάτι αριστερά, με τα κόκκινα σημάδια. Λίγη κακοτοπιά, μετά κατηφορικός χωματόδρομος, ευκαιρία για κέρδος χρόνου και χιλιομέτρων, υπολογίζω χωρίς τον ξενοδόχο. Αλλά γιατί είμαστε μόνοι μας, που πήγαν οι άλλοι; Δεν μπορεί. Τα σημάδια είναι ευκρινή, και να, κάποιος αθλητής τρέχει μπροστά μας. Σύντομη η χαρά. Ο αθλητής σταματά, βγάζει κινητό, τον φτάνουμε. Χαθήκαμε, λέει. Μα πως; του δείχνω τα σημάδια. Από αγώνα μότο κρος είναι αυτά, εμείς έπρεπε να βλέπουμε και κορδέλες, το είπανε χθες στην ενημέρωση. Ωχ! Δεν παρακολούθησα χθες την ενημέρωση, ή μάλλον ήμουνα εκεί, άκουσα το γιατρό, ωραία τα είπε, αλλά κάποια στιγμή θέλησα να περιηγηθώ στο κτίριο, θαυμάσιο αρχιτεκτόνημα μου φάνηκε. Απελπισία, δεν θέλω να το πιστέψω. Πως την πάτησα έτσι εγώ; Συνεχίζουμε στο λάθος, ελπίζοντας πως τελικά δεν είναι λάθος, φτάνουμε στα πρώτα σπίτια χωριού, κοντά στη θάλασσα. Απορημένος κάτοικος δεν έχει ιδέα από αγώνα, ούτε είδε άλλα νούμερα να περνούν. Ξανακοιτώ ψηλά. Αλίμονο, πως ξαναφτάνουμε εκεί, και με τι ηθικό; Αλλά και τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Ομίχλη και ψιλόβροχο σκεπάζουν τώρα το τοπίο, η επιστροφή δεν είναι το ίδιο εύκολη, όταν τελειώνει ο χωματόδρομος χάνουμε τα σημάδια. Η Άννα και ο φίλος, ντόπιος κιόλας, ακολουθούν. Έχω τύψεις για το χάσιμο και βάζω τα δυνατά μου στον προσανατολισμό. Να 'μαστε πάλι στο ίδιο σημείο, στην όμορφη θέα, μόνο που τώρα έχουμε άλλα ζόρια.
Μπαίνουμε ξανά στο σωστό δρόμο. Έχουμε απομείνει τελευταίοι, καλά, δεν πειράζει αυτό, μάλλον πρέπει και να το συνηθίζουμε σιγά σιγά, αλλά ακόμα μπορούμε να σώσουμε τον αγώνα, αφού έχουμε καθυστερήσει μόνο...μμμ...μόνο 50 περίπου λεπτά. Φρίκη. Φτάνουμε αλλόφρονες στον σταθμό. Κοπήκατε. Μα, γιατί, ακόμα έχουμε αρκετό χρόνο μέχρι τις 8 ώρες. Εντάξει, δεν κοπήκατε ακριβώς, αλλά για να μην σας κόψουν στον επόμενο σταθμό πρέπει να τρέξετε 7 χιλιόμετρα σε 20 λεπτά, οπότε... Θα τα τρέξουμε σε 20 λεπτά, επεμβαίνει κατηγορηματική  η Άννα. Διάολε, το πιστεύει, δεν έχει ιδέα από χρόνους αυτή η γυναίκα. Ξέρεις, προσπαθώ να της το φέρω με τρόπο, δεν είναι και τόσο εύκολο... Γιατί όχι, με διακόπτει, σαν να θύμωσε κι όλας. Είναι και ευέξαπτη. Στο σταθμό μας κοιτούν με δέος. Όχι, της ξεκαθαρίζω, καθώς τρέχουμε αλαφιασμένοι προς τον επόμενο σταθμό. Δεν μπορούμε. Απλά, συνεχίζουμε γιατί δεν θέλουμε να τα παρατήσουμε. Γιατί θέλουμε να βγάλουμε αυτόν τον αγώνα. Γατί ήρθαμε από μακριά και μας στοίχισε ένα μηνιάτικο. Γιατί αν μπορούσαμε να τρέξουμε τα 7 χιλιόμετρα σε 20 λεπτά θα προκαλούσαμε ανατροπή στα παγκόσμια αθλητικά και ανθρωπολογικά δεδομένα. Γιατί τα ελικόπτερα θα ήταν τώρα πάνω από το κεφάλι μας για ν' απαθανατίσουν το γεγονός. Γιατί θα γινόμασταν ντοκιμαντέρ στο NAT GEO WILD. Σαν να καταλαβαίνει, επιτέλους.
Στον επόμενο σταθμό μας παίρνουν τα νούμερα, τα τσαλακώνουν και τα πετούν στα σκουπίδια. Πολύ πονάει αυτό το χράτς. Αλλά και πάλι δεν θα τα παρατήσουμε. Συνεχίζουμε τη διαδρομή του αγώνα, με βαριά καρδιά, ανόρεκτα, απογοητευμένα.   Βαρύ παπούτσι η απογοήτευση. Κάπου 10 λεπτά μετά την διορία των 8 φτάνουμε στο τέρμα. Ανακουφίζονται που μας βλέπουν, λίγο ακόμα και θα ξεκινούσαν οι έρευνες. Βαρύς ο γυρισμός στην Καβάλα με τ' αυτοκίνητο. Αλλά δεν βαριέσαι, όλα εμπειρίες είναι, όλα κέρδος, σκέφτομαι για να παρηγορηθώ. Διηγούμαστε τα παθήματά μας στην παρέα: Και που λέτε, μας έκοψε ο σταθμός κόφτης, γιατί δεν τρέξαμε τα 7 χιλιόμετρα σε 20 λεπτά, χα, χα. Ποιος κόφτης; Ο κόφτης στο είκοσι τάδε χιλιόμετρο. Μα δεν υπήρχε κόφτης στο είκοσι τάδε, μόνο ένας, στο 17. Είστε σίγουροι; Όχι, θα το δούμε μόλις γυρίσουμε σπίτι, αλλά έτσι νομίζουμε.
Διαβάζω εκ των υστέρων την προκήρυξη, αφού δεν είχα την πρόνοια να την διαβάσω εκ των προτέρων. Γιατί ρε παιδιά, αφού, πράγματι, δεν υπήρχε κόφτης; Γιατί μας κόψατε; Θα φτάναμε στην ώρα μας, έστω και στο παρατσάφ. Τέλος πάντων, άστο να πάει. Ας παραμείνει η αμοιβαία συμπάθειά μας, που την επιβεβαιώνω κάθε φορά που βρισκόμαστε. Κρίμα μόνο που είναι μακριά η Κέρκυρα, δύσκολα θα βρω χρόνο και χρήμα για μια δεύτερη φορά. Αλλά είπαμε: Όλες οι στιγμές είναι κέρδος. Οι μόνες χαμένες είναι αυτές που δεν ζήσαμε ποτέ. Το εννοώ.

 2. Faethon Olympus Marathon - 13 Ιουλίου: Αν στον προηγούμενο αγώνα φέρω μερικό ποσοστό ευθύνης, στον συγκεκριμένο την κουβαλώ ολόκληρη. Έτσι και ξανάρθω στον Φαέθωνα θα την βγάλω σε αντίσκηνο στην αφετηρία. Άλλωστε, με τόσο άγχος, σιγά τον ύπνο της προηγούμενης. Κακώς υπολογίζω την απόσταση για τον Κοκκινοπλό, οριακά θα φτάσουμε, σκέφτομαι, καθώς οδηγώ τόσο γρήγορα στις στροφές στο σκοτάδι που με πιάνει αναγούλα. Ταμπέλα αριστερά, με τ' όνομα του χωριού. Δεν ήταν αυτή που έβλεπα στο γκούγκλ, αλλά υποθέτω πως μπορεί να μας βγάλει συντομότερα. Τραγωδία. Ο παλιόδρομος οδηγεί σε χωτατόδρομο. Λάθος είμαι. Βάζω εσπευσμένα όπισθεν, πρέπει να επιστρέψω για να ξαναπάρω το σωστό δρόμο. Αλλά πίσω καραδοκεί ένα μικρό χάος. Τρανταζόμαστε, κοιτάμε ουρανό. Ένας άσχημος ξερός κρότος και το αυτοκίνητο μένει με την κοιλιά στο χώμα και τις μπροστινές ρόδες στον αέρα. Δυο πόντοι ακόμα και θα ήμασταν ανάποδα. Αν γινόταν θα προχωρούσα σε σύλληψη του εαυτού μου για επικίνδυνη οδήγηση. 10 σπίτια ενός σκοτεινού χωριού που κοιμάται ακόμα. Καταπίνουμε την ντροπή και χτυπάμε κουδούνια, άγρια χαράματα. Να' ναι καλά οι άνθρωποι. Επιστρατεύονται αγροτικά και μας τραβούν. Ευτυχώς, εντάξει το αυτοκίνητο. Το άθικτο από την τραγωδία απείχε ελάχιστα. Το βλέπεις και σαν τύχη. Αφήνω ό,τι απόθεμα ευγνωμοσύνης έχω και τρέχουμε πάλι, στο σωστό δρόμο αυτή τη φορά. Στην εκκίνηση προκαλούμε αμηχανία, ο αγώνας έχει ξεκινήσει πριν μια ώρα. Ο καλός φίλος της διοργάνωσης αρχικά δεν ξέρει τι να μας κάνει, αργότερα, νά ναι καλά, μας επιτρέπει να ξεκινήσουμε και βλέπουμε. Τι να δούμε; Δεν είμαστε δρομείς επιπέδου για να καλύψουμε τόσο χρόνο και δεν συναντούμε αθλητές παρά μόνο όσους εγκαταλείπουν κι επιστρέφουν. Επιστρέφουν και οι πρώτοι σταθμοί.  Κάπου στον Χότζα,  δισταγμός, προτείνω να τα παρατήσουμε και να επιστρέψουμε. Η Άννα δεν το δέχεται. Θα κάνουμε τον αγώνα μόνοι μας, προτείνει. Πάλι τα ίδια; Αυτή η επιμονή της ώρες ώρες! Δεν μ' αρέσει να είμαι ο δειλός της παρέας, αλλά πρέπει να είμαι ο σώφρων, αρκετή βλακεία επέδειξα σήμερα. Δεν γίνεται, ρε συ, της λέω, δεν βγαίνουν τόσα χιλιόμετρα χωρίς σταθμούς. Αν είχα μεγάλο σακίδιο να το φορτώσω νερά, τρόφιμα και μπουφάν θα το κάναμε, αλλά είναι βουνό, γαμώτο, αν αγριέψει ο Όλυμπος κι είμαστε μόνοι στο πουθενά θα βάλουμε τα κλάματα. Επιμένει. Υποχωρώ λόγω τύψεων, εξαιτίας μου έχασε την εκκίνηση. Περνούμε το σταθμό στο ΚΕΟΑΧ, έχουν ενημερωθεί για μάς, αλλά ο χρόνος τελειώνει. Στην ανηφόρα για τον Κακάβρακα ο εκεί σταθμός επιστρέφει. Φωνές από μακριά, μην συνεχίζετε, είστε μόνοι σας, δεν έχουμε ευθύνη, γυρίστε. Γυρίζουμε. Πολλές απογοητεύσεις επεφύλασσε το 2014, πόσο ν' αντέξεις πια. Μια φιλοσοφική βοήθεια, παρακαλώ, μια θετική αντιμετώπιση της κατάστασης. Νάτη: Είμαστε γεροί κι όχι εγκλωβισμένοι σ' ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο, κάναμε σήμερα μια καλή προπόνηση 30 χιλιομέτρων, πατήσαμε κορυφές, μαζέψαμε αναμνήσεις και γνωρίσαμε στην επιστροφή και μέλη της διοργάνωσης. Μπράβο, ρε παιδιά, σας χαίρομαι για το κουράγιο σας, θέλει αυταπάρνηση για να κάνεις τέτοιο αγώνα, κι εύχομαι πάντα να γεμίζει ο πίνακας συμμετοχών. Αν καταφέρω να ξανάρθω, θα με βρείτε το πρωί να σας περιμένω να στήσετε την γραμματεία.

3. Ημιμαραθώνιος Πάικου - 2 Νοεμβρίου: Ψίθυροι μοιάζαν μακρινοί, σαν να τραγούδαγαν ποτάμια, πουλιά και ουρανοί.  https://www.youtube.com/watch?v=-F_Po6KJozg Μα, ναι, είναι τόσο όμορφος ο ουρανός, τα ποτάμια, η φθινοπωρινή φύση στο Πάικο. Αν φτάσω ποτέ να ξεχάσω μια τέτοια μέρα, μάλλον θα έχω ξεχάσει τα πάντα. Γιορτάζουμε. Είκοσι συμπληρωμένα χρόνια κοινού τρεξίματος με την Φωτεινή. Σαν ψέμα. Λιωμένα παπούτσια κι εποχές. Αμέτρητες καταστάσεις που ήρθαν και παρήλθαν, αλλά αυτό το κάτι άντεξε δυο δεκαετίες. Κόψιμο τούρτας στο τέλος του αγώνα, γλυκά ειδικά φτιαγμένα για μας, από βραβευμένο
Γενέθλια στο Πάικο.
ζαχαροπλάστη φίλο, πέμπτος από αριστερά, ο Ξενοφών. Οι ευχές για άλλες 2 δεκαετίες δύσκολο να ευοδωθούν, αλλά αυτό που μέχρι τώρα άντεξε δεν ήταν καθόλου λίγο. Η παρέα αυτών των δυο τύπων που πριν είκοσι χρόνια, 36 και 24 χρονών τότε, ξεκίνησαν να τρέχουν μαζί μεγάλωσε τόσο ώστε να σχηματίζει αλυσίδα που δεν χωρά να περάσει ακέραια στον τερματισμό. Όσο κι αν κομπάζω πως ξέρω από φιλία και συντροφικότητα, μια ακόμα όμορφη πλευρά της μου χαρίστηκε. Ό,τι σπέρνεις θερίζεις τελικά. Μακάρι να μείνει γερά δεμένη αυτή η αλυσίδα των νέων φίλων, ν' αντέξει στη φθορά, να μετατρέψει σε γιορτή την κάθε μέρα, σε χαμόγελο τον αγώνα της ζωής, σε τραγούδι το κάθε σκίρτημα της φύσης. Και στα δικά σας,  παιδιά.


Ο Γρηγόρης Λαμπάκης.
And the winer is:
ROUT 100M - 26 Απριλίου: Ο αγώνας που εγώ δεν τόλμησα. Και που μάλλον δεν θα τολμήσω ποτέ, παρ' όλες τις παραινέσεις και τη βοήθεια του φίλου μου, Γρηγόρη Λαμπάκη. Ευχαριστώ για τα δώρα σου φίλε, ευχαριστώ γι' αυτήν την ευρυχωρία της ψυχής σου. Τα λόγια πετούν και χάνονται στον αέρα, τα γραπτά κάτι παραπάνω αντιστέκονται στο νόμο της φθοράς, γι' αυτό και διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε, σ' εκείνον τον αγώνα - πάρτυ της Χαιντού, το 2011, είδα αυτό που θα ήμουν αν είχα ξεκινήσει νωρίτερα, ή αν ήμουν νεώτερος στις σημερινές χρυσές εποχές. Ψέμματα. Είδα αυτό που θα ήθελα να ήμουν, αφού ακόμα παλεύω για να καταφέρω αυτό που εσύ κατάφερες. Και δεν μιλώ για τις επιδόσεις. Μιλώ για τη διάθεση, το χαμόγελο, το στράγγισμα του ωραίου της κάθε στιγμής. Για την συλλογή και την απόσταξη της χαράς της ζωής. Για το άπιαστο νόημα, που δεν μας καταδέχεται, παρά μόνο αν του χαμογελάσεις με τον τρόπο που ξέρεις. Αυτά μόνο για σένα, τα λίγα εμβόλιμα, αφού εσύ ήρθες πρώτα στο μυαλό μου, παρ' όλο που το κειμενάκι αυτό  γράφεται για άλλους.
Γράφεται για να αποδώσει τα δέοντα σε κάποιους φίλους που θεωρούν πως τους βοήθησα, ενώ μάλλον το αντίθετο συνέβη. Δεν νομίζω ότι υπήρξε αθλητής του Rout με λιγότερες προπονήσεις από τον Γιώργο και τον Βαγγέλη. Αλλά έβγαλαν τον αγώνα με την ψυχή, την παρόρμηση, τη νεανική τους ορμή. Κι εμείς ήμασταν εκεί και απαρτίζαμε τη μεγαλύτερη ομάδα συμπαράστασης, όχι μόνο επειδή τους βλέπαμε σαν ήρωες. Ήμασταν εκεί γιατί για μας ήταν κάτι παραπάνω από ήρωες. Ήταν οι φίλοι μας, οι άνθρωποι που έγιναν αμέσως δικοί μας. Ήταν η έμπνευσή μας που μας επιστράφηκε σαν να την στείλαμε σε καθρέφτη. Χάρηκα τον τερματισμό τους περισσότερο κι απ' όσο χάρηκα πολλούς δικούς μου τερματισμούς. Συγκρατώ ακόμα τη γαλήνη και το μόνιμο πλατύ χαμόγελο του Γιώργου, και την ηρεμία που ο Βαγγέλης μετέτρεψε σε πείσμα και σε ακαταμάχητη δύναμη. Συγκρατώ και την λαμπρή μέρα, τη χρυσή βροχή που έπεφτε κάθε που φυσούσε ο αέρας, τα φθινοπωρινά φύλλα που έστρωναν το δρόμο, τις αποχρώσεις των δασών της Ροδόπης που θα ενθουσίαζαν, τον Σεζάν, τον Μονέ, τον Ρενουάρ. Τι κρίμα που δεν είμαι ζωγράφος.

Γιώργος Μιχαηλίδης και Βαγγέλης Φάκας.
Ό,τι κι αν ήταν αυτό που προσέφερα κάποτε σ' αυτούς τους φίλους μου, εκείνη τη μέρα μου το επέστρεψαν με το παραπάνω. Θέλω να ξέρουν πως τους οφείλω το μικρό αεράκι το οποίο φύσηξε τη φλόγα που τελευταία τρεμόπαιζε μέσα μου. Ξέρω πως ποτέ δεν θα ξαναγίνει η πυρκαγιά των παλαιών χρόνων, μπορεί όμως να γίνει μικρή φωτιά που θα με ζεσταίνει για κάποια ακόμα. Ξανάφτιαξαν τον κόσμο όπως τον ήξερα, όπως τον ήθελα, όπως μου άρεσε να τον ζω.   Όχι μόνοι τους, αλλά όχι και χωρίς αυτούς. Και με τον Γιάννη, την Φωτεινή, την.. τον.. την... τον... και την Άννα, μόνιμη πια συντροφιά μου στους αγώνες, θα παίξω πλέον τις παρατάσεις. Όχι πια τόσο συχνά, όχι τόσο γρήγορα, αφού το πήρα απόφαση πως χρόνια και τραυματισμοί μου βάρυναν την πλάτη, θα είμαι όμως εκεί, στο γκρούπ των αργών αλλά χαρούμενων δρομέων, για να επαναλαμβάνω τα λόγια ενός άγνωστου συναθλητή μου: Να πεθαίνεις νέος, όσο πιο αργά γίνεται. Καταπληκτικό, ε;


Καλή χρονιά σε όλους, και πάντα νέοι.