Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

Οι αγώνες στη γειτονιά μου.



  
   Το ότι θα προέκυπταν 7 αγώνες φύσης και βουνού στην περιοχή μου, είναι μια εξέλιξη αδιανόητη λίγα χρόνια πριν. Οι μικροί Winterun Palia Kavala - Kavala trail run - Wood Water Wild, είναι οι πιο αγαπημένοι μου από αυτούς. Αγώνες δεκατριών έως 20 χιλιομέτρων. Aγώνες εισαγωγικοί, γιορτές συμμετοχής, αφορμές πολυχρωμίας και ρυθμικής μουσικής γρήγορων βηματισμών. Αγώνες μαζικότητας και δημοκρατικής άνεσης, αφού τα χρονικά τους περιθώρια είναι αρκούντως ευρύχωρα. Οι πολυπληθείς τους συμμετοχές δημιουργούν μια τεράστια ουρά, μια υπερμήκη κάμπια που φιδοστρίβει, ανεβαίνει, ελίσσεται, μέχρι σταδιακά να χάσει τη συνοχή της και να συνεχίσει σε ακανόνιστη σειρά. Δίνουν την ευκαιρία να εισαχθείς στο νέο σου κόσμο, να εισάγεις τους φίλους σου, να τους προτείνεις στον επίδοξο δρομέα. Μπορείς και να τους εντάξεις ως μέρος της προπόνησής σου για κάτι μεγαλύτερο.
Κι αυτό υπάρχει κοντά μου. Πρόκειται για τρεις αγώνες όμορφους και συναρπαστικούς. Δύσκολους, αλλά όχι ακατόρθωτους. Που κάνουν τις Κυριακές στο ημερολόγιό μου ν' αναβοσβήνουν στο χαρτί. Πέφτουν κοντά, στριμώχνονταν όλοι τους σ' ένα μήνα, αλλά κανέναν τους δεν γίνεται να χάσω.


1. Paggaio Trail Run 27χλμ+1700
Ο αγώνας ακολουθεί το παλιό μονοπάτι της Αυλής, που εδώ και δεκαετίες ανεβάζει τους ανθρώπους στο ιερό βουνό, ναι, τέτοιο είναι το Παγγαίο, αφού η μυθολογία και η ιστορία του είναι ανάλογης σπουδαιότητας με την ομορφιά του. Μονοπάτι που με πρωτογνώρισε με το βουνό και που ξεχάστηκε αργότερα. Το έφραξε η ικανότητα της φύσης να επανακτά το χώρο της μόλις ο άνθρωπος γυρίσει την πλάτη του. Αντικαταστάθηκε από άλλα μονοπάτια για τις αναβάσεις μου, μονοπάτια που μου έδειξαν διαφορετικές πλευρές της προσωπικότητας αυτού του βουνού. Η Αυλή έμεινε έρημη, ξεχάστηκε. Κάποια φορά που θελήσαμε να την ξαναδοκιμάσουμε ανοίγαμε δρόμο σε μια πράσινη ζούγκλα, παιδευτήκαμε να βγούμε στα ψηλά.
Τώρα είναι ανοιχτή για τον καθένα, ξανά. Τα σημάδια του αγώνα έχουν γίνει σημάδια του μονοπατιού. Η μεγαλύτερη προσφορά των ορεινών αγώνων, από Όλυμπο μέχρι Ροδόπη, από Οίτη μέχρι Πίνδο, παραμένει αυτή.
Ο αγώνας δεν περνάει από τις ψηλότερες κορυφές του Παγγαίου. Το Paggaio Trail Run θα μπορούσε να είναι ένας ούλτρα, ένας αγώνας σημείου σημείου, ένας 50άρης, ένας 50 μιλίων. Το βουνό έχει χώρο κι αντοχές, αλλά οι ανθρώπινες έχουν όρια και συνήθως οι διοργανωτές τα φτάνουν και τα ξεπερνούν. Όσοι παραπονιέστε για το χρώμα της μπλούζας, τη θερμοκρασία της πορτοκαλάδας, τη γεύση του τζελ ή το κόστος της συμμετοχής, πιάστε μια τσάπα και συνοδέψτε τους διοργανωτές των ορεινών αγώνων κάποια απογεύματα της εργασίας τους. Έτσι θα μάθετε πρώτα το κόστος της προσφοράς σε άλλους. Μόνο όποιος προσφέρει μπορεί να διεκδικεί.
Ο αγώνας περνά ποτάμια και ρυάκια, μονοπάτια ανοιγμένα διάπλατα με κόπο πολύ, καταφύγια, δάση και πέτρινα τοπία. Το πρώτο μισό του ανεβαίνει, ανεβαίνει, ανεβαίνει διαρκώς. Στο δεύτερο μισό ταλαντεύεται λίγο και μετά κατεβαίνει, κατεβαίνει, κατεβαίνει, διαρκώς. Τερματίζεις κάπου κοντά από εκεί όπου ξεκίνησες. Βλέπεις πρώτα τα κεραμίδια των χωριών και ξέρεις πως πλησιάζεις, ακούς μικροφωνικά τους τερματισμούς των συναθλητών σου και ξέρεις πως φτάνεις. Δροσιά τρεχούμενων νερών ξεπλένει τα καυτά σου μέλη. Και, το κυριότερο για μένα, διαδραματίζεται σε μέρη γνώριμα, σε γωνιές χιλιοπερπατημένες, σ' ανηφόρες που πολλές φορές άφησα τον ιδρώτα μου. Τόσο που έχω την ψευδαίσθηση πως με γνωρίζουν και μου χαμογελούν κάθε που με βλέπουν να περνώ πάλι από μπροστά τους. 
 
2. Ypsarion Trail Marathon 44χλμ +2000
Θέλεις θάλασσα Καραιβικής, την έχεις. Θέλεις αλπικό τοπίο, το έχεις. Δεν χρειάζεσαι ώρες πτήσεις για να βρεθείς από το ένα στο άλλο. Συνυπάρχουν σ' ένα νησί με διάμετρο 100 περίπου χιλιομέτρων.

Ο μικρός αγώνας της Θάσου δεν έγινε πέρσι ελλείψει συμμετοχών. Ο μεγάλος είχε κάτι παραπάνω από 50 άτομα. Λίγα για την ποιότητα και τον κόπο των εμπνευστών του. Κρίμα. Χάσανε όσοι δεν ήρθαν. Η δυσκολία του να τρέχεις σε προιστορικές πλάκες, το κακοτράχαλο του εδάφους, η τάση των αθλητών ν' αποφεύγουν ανώμαλα εδάφη τους αποτρέπει. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν αθλητής περιωπής, αν εκτιμούσα πως το έδαφος δεν επιτρέπει την πλήρη ανάπτυξη των ικανοτήτων και των δυνάμεών μου. Νομίζω, όμως, πως πάλι θα πήγαινα. Θα πήγαινα για να δω την τεκτονική γλυπτική του προαιώνιου χρόνου. Θα πήγαινα για να δω ένα νησί να ξεδιπλώνει μια μια τις πλευρές του. Θα πήγαινα για να γυρίσω το βλέμμα μου πίσω και να πω στον εαυτό μου πως έρχομαι από εκεί όπου βλέπει το μάτι. Θα πήγαινα για να δω τη θάλασσα στο βάθος να περιμένει σαν ανταμοιβή. Θα πήγαινα ακόμα για να βουτήξω στα νερά του ποταμού, στα τελευταία 10 χιλιόμετρα του αγώνα, του ποταμού που την πρώτη φορά, εις μάτην, προσπαθούσα να διαβώ στεγνός. Θα πήγαινα πάλι για να νιώσω όχι από ανάγκη, αλλά από επιλογή, το σβήσιμο των καμμένων ποδιών στη δροσιά των ορμητικών νερών του, να ξεπλύνω τον ιδρώτα του προσώπου με το πιο ιαματικό νερό της φύσης, ν' αλλάξω το νερό του παγουριού με το δικό του.
Ο αγώνας ξεκινά στο βουνό και τελειώνει στη θάλασσα. Ξεκινά στις Άλπεις και τελειώνει στην Καραιβική. Το ξέρω πως πρόκειται για φαντασία, αλλά αν νομίζετε πως είναι ανυπόστατη ζητείστε μου να σας βάλω δίπλα δίπλα φωτογραφίες των βράχων και των νερών τους για να μου βρείτε τις διαφορές.


3. "Αvgo vertical challenge" 26km+2000
Τυχεροί οι κάτοικοι της Ξάνθης, σκέφτομαι, καθώς ο αγώνας τελειώνει. Δεν χρειάζονται καν αυτοκίνητο για να βρεθούν κοντά στο βουνό. Μια, δυο στροφές, μετά τα τελευταία σπίτια, να το. Κι αντιστρόφως. Τη μια είσαι στο δάσος, την άλλη στο κέντρο της πόλης. Ο αγώνας έχει το όνομα του Αυγού, εξ αιτίας της κοντινής κορυφής και ενός μικρότερου αγώνα που γίνεται την ίδια ώρα και περνά από εκεί. Για τον μεγάλο αγώνα όμως το Τσάλ, Αχλαδοβούνι κοινώς, - τι γαλήνιο όνομα για ένα τέτοιο πέτρινο κορμί - είναι ο πρωταγωνιστής κι ο γολγοθάς. Στέκεται πέρα από το Αυγό, απόμακρο, κι απλώνει σε μια βραχώδη συνέχεια μέχρι την όχθη της Ξάνθης, σχεδόν έτοιμη να σκάσει σαν κύμα πάνω της. Τα σπίτια της πόλης εκτείνονται μέχρι τους πρόποδες, ως το σημείο που τα δομικά υλικά τους δυσκολεύονται πια να σκαρφαλώσουν παραπάνω.
Πρόκληση και απορία όταν το συναντάς κάπου μετά τα 10 πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα. Πως γίνεται να μην τελειώνει ποτέ αυτή η ανηφόρα; Στο Τσάλ δεν γίνεται να πας απροετοίμαστος, ούτε σωματικά, ούτε ψυχολογικά. Το γνώριζα από πριν και το περιέγραψα ενδελεχώς σε όσους μπόρεσα. Κάποιοι δεν το ρίσκαραν να έρθουν, μια μόλις εβδομάδα μετά τη Θάσο, μάλιστα. Ήρθαν όμως άλλοι και με συνόδευσαν συγκροτώντας μια απρόσμενα ευχάριστη παρέα. Συννεφιά κι αέρας, ισχυρότατος στην κορυφή, αλλά μας γλιτώνει από έναν ήλιο που θα μας τυραννούσε καλοκαιριάτικα. Απολαμβάνουμε την τύχη μας. Η πιο δύσκολη ανηφόρα αγώνα γίνεται το δικό μας λουνα παρκ. Ακόμα το θυμάμαι και γελώ.
Μακάρι να είχαμε το κουμπί και να διαλέγουμε εμείς τις μέρες που αισθανόμαστε δυνατοί και κεφάτοι. Το χρειάζομαι ιδιαίτερα τελευταία, τώρα που οι αγωνιστικές μέρες που δυσκολεύομαι πληθαίνουν, ενώ αυτές που νιώθω όπως παλιά λιγοστεύουν. Στο Τσαλ παίρνω το αίμα μου πίσω για τις σκοτεινές μέρες που με περικύκλωσαν, αντανακλώ την χαρά που την ήθελα καθημερινή και την εκτιμώ περισσότερο όσο περισσότερο σπανίζει. Ανεκτίμητη αξία να περνάς τον τερματισμό γελώντας και βγάζοντας τη γλώσσα σου στην πρόκληση.
Δεν ξέρω πόσοι από τους αθλητές που ήρθαν φέτος θα επανέλθουν, ούτε πόσοι καινούργιοι θα το δοκιμάσουν του χρόνου. Καθώς είναι ο μόνος με σκληρότερο τερέν μετά τη Θάσο, απ' όσο ξέρω τουλάχιστον, πιθανολογώ πως πολλούς θ' αποθαρρύνει. Αυτοί θα χάσουν, όπως χάνουν όσοι δεν έρχονται στον αγώνα της Θάσου. Εγώ, όσο μπορώ τουλάχιστον, ένα παρόν θα προσπαθώ να δώσω σ' αυτούς τους αγώνες, ακόμα κι ως εκτίμηση για την προσπάθεια των εμπνευστών και των διοργανωτών τους. Και στους μικρούς που προανέφερα. Παπούτσια από τον τόπο μου, παπούτσια κοντά στον τόπο μου, αφόρετα δεν θα μείνουν.
---------
Κι αφού αποστάσεις μακρινές με κούρασαν και με ξόδεψαν, το Παγγαίο, το Υψάριο, το Τσάλ, διαμάντια μαζεμένα σ' ένα μήνα, ήταν το φετινό μου αξεδιάλυτο απόκτημα. Ήταν η ευκαιρία να συνειδητοποιήσω πόσο μου έλειψαν πρόσωπα και καταστάσεις που μέχρι πρόσφατα σύχναζαν στη συμμετοχική μου φρενίτιδα. Πόσο σκόνη απουσίας έπρεπε να τινάξω από πάνω μου, για να είναι πάλι όλα σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Και τώρα που τέλειωσαν, τώρα που τα γεγονότα μετατρέπονται ολοένα σε κάτι που κάποτε συνέβη, νιώθω ξανά πως τα βουνά αυτά που διάβηκα έχουν αλλάξει, αφού έχουν κρατήσει στις πλαγιές τους κάποιο κομμάτι του εαυτού μου. Διεκδίκησαν, για λίγες ώρες, κι ας μου φάνηκαν τότε ατέλειωτες, ένα μικρό τμήμα της ζωής μου, για να μου το επιστρέψουν φορτωμένο μαλάματα. Έτσι, όταν τα ξαναδιαβαίνω, έχω ένα μαγικό ραβδί στο χέρι, που ζωντανεύει σκηνές μιας ζωής που έζησα, κάθε που κάπου το ακουμπώ. Ζωντανεύουν τον εαυτό μου όπως ήταν όταν πέρασε από δω. Ζωντανεύουν όλα τα αγαπημένα πρόσωπα που με συνόδευσαν σ' αυτό το ατέλειωτο ταξίδι, σ' αυτήν την ατέλειωτη διαδρομή.
Και, πολλές φορές έκτοτε, πιάνω τον εαυτό μου να γλιστρά το βλέμμα πάνω στο σχήμα αυτών των βουνών. Και τότε με βλέπω σαν μια μικροσκοπική κουκίδα που διαλύεται στον ορίζοντα. Βλέπω το Παγγαίο, κάθε που ξυπνώ, λάμπει τα ηλιόλουστα πρωινά απέναντι από το μπαλκόνι μου και η σκέψη μου ζωντανεύει. Περνάω τα χωριά, δροσίζομαι στα ρυάκια, στρίβω ανάμεσα στα δέντρα του.
Λίγα ναυτικά μίλια πέρα, διαγράφονται οι κορυφές της Θάσου, τις βλέπω κάθε που κολυμπώ στη θάλασσα της γειτονιάς μου. Ισορροπώ στις προαιώνιες πλάκες του βουνού, θαμπώνομαι στο βόρειο πέλαγο που αντανακλά τον ήλιο, περνώ ξανά και ξανά τον ορμητικό ποταμό που μ' ακολουθεί μέχρι το τέρμα, εκεί που μια άλλη θάλασσα περιμένει γαλήνια.
Και στρέφω πάντα το βλέμμα μου προς τα βουνά που υψώνονται σαν πέτρινα πουλιά πάνω από την Ξάνθη, κάθε που ο δρόμος μου περνά από κει. Με βλέπω να περνώ από το έρημο, γκρεμισμένο κοιμητήριο του μονοπατιού και να φιλοσοφώ φευγαλέα για το νόημα μιας μικρής ζωής, να μπαίνω στο απρόσμενα προστατευτικό μονοπάτι που σ' απομονώνει από κάθε στεναχώρια, να ανεβαίνω τον πιο κουραστικό ανήφορο και να τον ξορκίζω σκορπώντας το γέλιο σαν σπόρους σε χωράφι που περιμένεις να καρπίσει.
Κι όταν η περιδιάβαση τελειώνει έχω την αίσθηση πως παραμένω εκεί, παρέα με τους φίλους μου, που μαζί τους χάραξα και συνεχίζω να χαράζω τα μονοπάτια μιας διαφορετικής ζωής. Κι είμαι σίγουρος πως, όπου κι αν βρίσκομαι, κάτι από μένα συνεχίζει να τριγυρνά και να ψάχνει τα σημάδια, σαν πρωταγωνιστής σε μια κινηματογραφική ταινία, που στο τέλος της πιάνει πάλι να παίζει από την αρχή.

http://sxokavalas.gr/index.php/paggaio-trail-run

http://www.mtb-thassos.com/el/mtb-thassos/ytrm